Zbigniew Preisner

ur. 1955 | Czołowy polski twórca muzyki filmowej. Znany jest przede wszystkim ze współpracy z Krzysztofem Kieślowskim. Jego muzyka do filmów Dekalog, Podwójne życie Weroniki oraz trylogii Niebieski, Czerwony i Biały przyniosła mu międzynarodowe uznanie. W roku 1998 Preisner napisał utwór poświęcony pamięci reżysera –  Requiem for My Friend. Jego światowa premiera miała miejsce w tym samy roku w Teatrze Wielkim. Praca z Krzysztofem Kieślowskim stała się początkiem międzynarodowej kariery Preisnera. W latach 90. był on najczęściej zatrudnianym polskim kompozytorem muzyki filmowej. Współpracował z Agnieszką Holland przy filmach Europa, Europa (1991) i Tajemniczy ogród (1993) oraz z Wojciechem Marczewskim, komponując muzykę do filmu Weiser (2000). Jego dorobek obejmuje również muzykę do filmów Hectora Babenco (At Play in the Fields of the Lord, 1991), Louisa Malle – jednego z twórców Nowej Fali – (Damage | Skaza, 1992, z Jeremy Ironsem i Juliette Binoche), Luisa Mandoki (When a Man Loves a Woman, 1994, z Andy Garcią i Meg Ryan), Thomasa Vinterberga (It’s All About Love, 2003, z Joaquinem Phoenixem, Claire Danes i Seanem Pennem). Preisner jest autorem muzyki do ponad 80 filmów fabularnych, dokumentalnych i krótkometrażowych. Otrzymał wiele prestiżowych nagród, m.in.: berlińskiego Srebrnego Niedźwiedzia, dwukrotnie – francuskiego Césara (w 1995 za Trzy Kolory: Czerwony), trzykrotnie – Los Angeles Critics Award (jako kompozytor roku). Preisner jest ponadto autorem dziesięciu ‘łatwych utworów na fortepian’, dedykowanych Leszkowi Możdżerowi oraz rozbudowanej kompozycji na orkiestrę, chór i solistów – Silence, Night and Dreams, napisanej w oparciu o tekst Księgi Hioba, której prawykonanie odbyło się w roku 2007 w Teatrze Herodion, w ateńskim Akropolu. W swojej twórczości Preisner odwołuje się, można by powiedzieć – w sposób typowy dla kompozytorów muzyki filmowej, do stylistyki romantycznej i postromantycznej, kładąc nacisk na melodyczną i wyrazową warstwę utworów. Jednak z uwagi na mistyczny i medytacyjny charakter swoich kompozycji, bywa również zestawiany z twórcami tzw. ‘duchowego minimalizmu’ (Arvo Pärt, Morton Feldman, John Tavener). Charakterystyczne dla Preisnera, powracające frazy, które na trwałe wpisały się w muzyczną historię światowego kina, stanowią znak rozpoznawczy artysty. Jak pisała Alicja Helman: „Filmowcy lubią znaczyć swe dzieła powracającym motywem, niby podpisem zdradzającym ślad ręki autora.”